U ime onih sto hiljada devica neizrecive misterije koja se krije u dubini svih doba, red je da govorimo malo o slavnom hinduskom Papapurushi – Ja.
Stari pustinjaci u svetim mestima reke Gang imali su običaj da ga vizualizuju veličine palca, mentalno, na desnoj strane stomaka; imaginirali su ga sa užasnim likom, sa očima i bradom crvene boje, i sa mačem i štitom, namrštenog, kao simboličnu sliku svih naših psiholoških defekata…
Nezaboravni mistički momenat egzotičnog orijentalnog blaženstva jeste taj kada stari anahoreti pevajući svoje svete mantre i, ispunjeni ekstazom, koncentrišu se na oblast pupka…
U tim slatkim momentima nenaslućene sreće, jogin treba da misli na Papapurushu, imaginirajući da ga vidi svedenog na pepeo, usred vatre koja iskri…
Liju se suze dubokog kajanja za greške još iz starih vremena iz očiju pokajnika koji, u svetoj ćutnji, preklinje svoju Božansku Majku Kundalini da izbaci iz njegove unutrašnjosti taj psihološki defekat.
Samael Aun Weor
Otkriveni Parsifal, poglavlje 21.
