Ξαπλωμένος ο μαθητής στο κρεβάτι του, με τα χέρια σταυρωμένα πάνω στο στήθος, θα διαλογιστεί βαθιά στο φυσικό του σώμα λέγοντας στον εαυτό του: «Δεν είμαι αυτό το φυσικό σώμα».
Στη συνέχεια, ο μαθητής θα διαλογιστεί βαθιά στο αιθερικό του σώμα λέγοντας στον εαυτό του: «Δεν είμαι αυτό το αιθερικό σώμα».
Μετά, βυθισμένος σε βαθύ εσωτερικό διαλογισμό, ο μαθητής θα στοχαστεί στο αστρικό του σώμα και θα πει: «Δεν είμαι το αστρικό σώμα».
Τώρα ο μαθητής θα διαλογιστεί στο διανοητικό του σώμα και θα πει στον εαυτό του: «Ούτε αυτός ο νους είμαι με τον οποίο σκέφτομαι».
Μετά, ο μαθητής θα στοχαστεί στη δύναμη της θέλησης και θα πει στον εαυτό του: «Ούτε είμαι το σώμα της θέλησης».
Τώρα ο μαθητής θα διαλογιστεί στην Συνείδησή του και θα πει στον εαυτό του: «Ούτε είμαι η Συνείδηση».
Τώρα, τελικά, βυθισμένος σε βαθύ διαλογισμό, ο μαθητής θα αναφωνήσει με την καρδιά του: «Εγώ είμαι ο Εσώτερος! Εγώ είμαι ο Εσώτερος!».
Τότε ο μαθητής, έξω από όλα τα οχήματά του, θα έχει γίνει ένα με ολόκληρο το Μεγαλείο του απείρου. Τότε θα δει ότι δεν χρειάζεται πλέον να σκέφτεται γιατί είναι η σοφία του Εσώτερου: ναι, ναι, ναι.
Τώρα ο μαθητής θα αντιληφθεί ότι είναι η δράση του Εσώτερου: ναι, ναι, ναι.
Τώρα ο μαθητής θα καταλάβει ότι η φύση του Εσώτερου είναι απόλυτη ευτυχία, απόλυτη ύπαρξη και απόλυτη παντογνωσία.
Σε αυτές τις στιγμές υπέρτατης ευτυχίας, το παρελθόν και το μέλλον αδελφώνονται μέσα σε ένα αιώνιο τώρα και οι μεγάλες Κοσμικές Ημέρες και οι μεγάλες Κοσμικές Νύχτες διαδέχονται η μια την άλλη μέσα σε μια αιώνια στιγμή…
Σε αυτή την πληρότητα ευτυχίας, οι μαθητές μας μπορούν να μελετήσουν όλη τη Σοφία της Φωτιάς μέσα στις καυτές φλόγες του σύμπαντος.
Samael Aun Weor
Πύρινο ρόδο, κεφάλαιο 17
