Είναι επείγον να καταλάβουμε σε βάθος και σε όλα τα πεδία του νου, αυτό που πραγματικά είναι ο θάνατος στον εαυτό του. Μόνο έτσι είναι δυνατό να καταλάβουμε αληθινά με ολοκληρωτικό τρόπο αυτό που είναι η αθανασία.
Το να δούμε το ανθρώπινο σώμα ενός αγαπημένου προσώπου βαλμένο μέσα στο φέρετρο, δεν σημαίνει ότι έχουμε καταλάβει το μυστήριο του θανάτου.
Η Αλήθεια είναι το άγνωστο από στιγμή σε στιγμή. Η αλήθεια σχετικά με το θάνατο δεν μπορεί να είναι μια εξαίρεση.
Το Εγώ θέλει πάντα, όπως είναι φυσικό, μια εξασφάλιση θανάτου, μια συμπληρωματική εγγύηση, κάποια αρχή που να αναλάβει να μας εξασφαλίσει μια καλή θέση και οποιοδήποτε είδος αθανασίας πιο πέρα από τον τρομακτικό τάφο.
Ο «εαυτός μου δεν έχει όρεξη να πεθάνει. Το Εγώ θέλει να συνεχίζει. Το Εγώ φοβάται πολύ το θάνατο.
Η Αλήθεια δεν είναι υπόθεση να πιστεύουμε ή να αμφιβάλλουμε. Η Αλήθεια τίποτα δεν έχει να κάνει με την ευπιστία, ούτε με τον σκεπτικισμό. Η Αλήθεια δεν είναι θέμα ιδεών, θεωριών, γνωμών, αντιλήψεων, προκαταλήψεων, υποθέσεων, πεποιθήσεων, βεβαιώσεων, διαπραγματεύσεων, κτλ. Η Αλήθεια σε σχέση με το μυστήριο του θανάτου δεν είναι μια εξαίρεση.
Η Αλήθεια σχετικά με το μυστήριο του θανάτου μπορεί να γίνει γνωστή μόνο διαμέσου της άμεσης εμπειρίας.
Καταλήγει αδύνατο να μεταδώσουμε την πραγματική εμπειρία του θανάτου σε αυτόν που δεν τον γνωρίζει.
Οποιοσδήποτε ποιητής μπορεί να γράψει όμορφα βιβλία για την αγάπη, όμως καταλήγει αδύνατο να μεταδώσουμε την αλήθεια για την αγάπη σε άτομα που δεν την έχουν δοκιμάσει ποτέ, με παρόμοιο τρόπο λέμε ότι είναι αδύνατον να μεταδώσουμε την αλήθεια σχετικά με το θάνατο σε άτομα που δεν τον έχουν βιώσει.
Αυτός που θέλει να ξέρει την αλήθεια σχετικά με το θάνατο πρέπει να ερευνήσει, να πειραματιστεί από μόνος του, να αναζητήσει όπως είναι πρέπον, μόνο έτσι μπορούμε να ανακαλύψουμε τη βαθιά σημασία του θανάτου.
Η παρατήρηση και η εμπειρία πολλών χρόνων μας έχουν επιτρέψει να καταλάβουμε ότι τους ανθρώπους δεν τους ενδιαφέρει να καταλάβουν πραγματικά τη βαθιά σημασία του θανάτου, τους ανθρώπους το μοναδικό που πραγματικά τους ενδιαφέρει είναι να συνεχίσουν στο πιο πέρα και αυτό είναι όλο.
Πολλοί άνθρωποι επιθυμούν να συνεχίσουν διαμέσου των υλιστικών αγαθών, του γοήτρου, της οικογένειας, των πιστεύω, των ιδεών, των παιδιών, κτλ., και όταν καταλάβουν ότι οποιαδήποτε ψυχολογική συνέχεια είναι μάταιη, περαστική, εφήμερη, ασταθής, τότε αισθάνονται ανασφάλεια, αβέβαιοι, φοβούνται, τρομοκρατούνται, γεμίζουν από άπειρο τρόμο.
Δεν θέλουν να καταλάβουν οι φτωχοί άνθρωποι, δεν θέλουν να κατανοήσουν ότι όλο αυτό που συνεχίζει συμβαίνει στο χρόνο.
Δεν θέλουν να καταλάβουν οι φτωχοί άνθρωποι ότι όλο αυτό που συνεχίζει παρακμάζει με το χρόνο.
Δεν θέλουν να καταλάβουν οι φτωχοί άνθρωποι ότι όλο αυτό που συνεχίζει γίνεται μηχανικό, συνηθισμένο, βαρετό.
Είναι επείγον, είναι αναγκαίο, είναι απαραίτητο, να γίνουμε απόλυτα συνειδητοί για το βαθύ νόημα του θανάτου, μόνο έτσι εξαφανίζεται ο φόβος του να σταματήσουμε να υπάρχουμε.
Παρατηρώντας προσεκτικά την ανθρωπότητα, μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι ο νους βρίσκεται πάντα εγκλωβισμένος στο γνωστό και θέλει αυτό που είναι γνωστό να συνεχίσει πιο πέρα από τον τάφο.
Ο νους που είναι εγκλωβισμένος στο γνωστό, ποτέ δεν θα μπορέσει να πειραματιστεί το Άγνωστο, το Πραγματικό, το Αληθινό.
Μόνο σπάζοντας το μπουκάλι του Χρόνου μέσω του Σωστού Διαλογισμού, μπορούμε να πειραματιζόμαστε το Αιώνιο, το Άχρονο, το Πραγματικό.
Αυτοί που θέλουν να συνεχίσουν, φοβούνται το θάνατο και τα πιστεύω τους και οι θεωρίες τους χρησιμεύουν μόνο για ναρκωτικό.
Ο θάνατος στον εαυτό του δεν έχει τίποτα το τρομερό,
είναι κάτι πολύ όμορφο, υπέροχο, άφατο, όμως ο νους εγκλωβισμένος στο γνωστό, κινείται μόνο μέσα στο φαύλο κύκλο που πηγαίνει από την πεποίθηση στον σκεπτικισμό.
Όταν πραγματικά γίνουμε απόλυτα συνειδητοί στο βαθύ νόημα του θανάτου, θα ανακαλύψουμε τότε από μόνοι μας μέσω της άμεσης εμπειρίας, ότι η ζωή και ο θάνατος αποτελούν ένα σύνολο, μια ενότητα.
Ο θάνατος είναι η αποθήκη της ζωής. Ο δρόμος της ζωής είναι σχηματισμένος από τα χνάρια των οπλών του αλόγου του θανάτου.
Η ζωή είναι ενέργεια καθορισμένη και καθοριστική. Από τη γέννηση μέχρι το θάνατο διατρέχουν τον ανθρώπινο οργανισμό διάφορες μορφές ενέργειας. Ο μοναδικός τύπος ενέργειας που ο ανθρώπινος οργανισμός δεν μπορεί να αντέξει, είναι η ακτίνα του θανάτου. Αυτή η ακτίνα εμπεριέχει μια υπερβολικά υψηλή ηλεκτρική τάση. Ο ανθρώπινος οργανισμός δεν μπορεί να αντέξει παρόμοια τάση.
Έτσι όπως ένας κεραυνός μπορεί να διαλύσει ένα δέντρο, έτσι επίσης η ακτίνα του θανάτου περνώντας από τον ανθρώπινο οργανισμό, τον καταστρέφει αναπόφευκτα.
Η ακτίνα του θανάτου συνδέει το φαινόμενο θάνατος με το φαινόμενο γέννηση.
Η ακτίνα του θανάτου δημιουργεί ηλεκτρικές τάσεις πολύ εσωτερικές και κάποια νότα κλειδί που έχει την καθοριστική δύναμη να συνδυάζει τα γονίδια μέσα στο γονιμοποιημένο ωάριο.
Η ακτίνα του θανάτου αποσυνθέτει τον ανθρώπινο οργανισμό στα βασικά του στοιχεία.
Το Εγώ, το ενεργητικό Εγώ, συνεχίζει δυστυχώς στους απογόνους μας.
Αυτό που είναι η αλήθεια σχετικά με το θάνατο, αυτό που είναι το μεσοδιάστημα ανάμεσα σε θάνατο και σε σύλληψη, είναι κάτι που δεν ανήκει στο χρόνο και που μόνο μέσω της επιστήμης του διαλογισμού μπορούμε να πειραματιστούμε.
Οι δάσκαλοι και οι δασκάλες των σχολείων, λυκείων και πανεπιστημίων πρέπει να διδάξουν στους μαθητές και στις μαθήτριες τους το δρόμο που οδηγεί στην εμπειρία του Πραγματικού, του Αληθινού.
Βασική Εκπαίδευση, κεφάλαιο XXIX, «Ο θάνατος».
Σαμαέλ Αούν Βεόρ
