Πολυαγαπημένοι/ες σύντροφοι/ισσες του δρόμου:
Με χαρά σας γράφω το παρακάτω μήνυμα, το οποίο αποφάσισα να ονομάσω…
…ΤΟ ΕΓΩ ΤΗΣ ΘΥΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗΣ
Μέσα στο ετερόκλητο πανόραμα της μίζερης ψυχολογίας που χαρακτηρίζει κατάσταση μας ως ανθρωποειδών, είναι καλό να μελετάμε, να αναλογιζόμαστε, να ερευνούμε και να εμβαθύνουμε στις σκοτεινές λεπτομέρειες ενός από τα χειρότερα ψυχολογικά μας πρόσθετα. Αυτά, όντας προσκολλημένα στον ψυχισμό μας, αυξάνουν την συνειδησιακή μας τυφλότητα, εμποδίζοντας μας έτσι να επιτύχουμε την πολυπόθητη αφύπνιση της ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ μας.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στη ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ μας βρίσκονται όλα τα κοσμήματα που θα μπορούσαν να μας συνδέσουν με την εσωτερική μας πραγματικότητα. Συνεπώς, να μας επιτρέψουν να εγκατασταθούμε σε μια μόνιμη κατάσταση πληρότητας, την οποία απολαμβάναμε σε μακρινές εποχές, όταν η ανθρώπινη φυλή δεν είχε ακόμη πέσει στον εκφυλισμό και τον ύπνο της.
Αυτό το πρόσθετο, είναι ένα από τα δέκα χιλιάδες που κρατούν τη Συνείδησή μας παγιδευμένη σε έναν βαθύ ύπνο. Αρέσκεται πολύ να καμουφλάρεται στη ψυχική μας ήπειρο και για αυτό, όταν θέλουμε να το εντοπίσουμε, δεν θέλει ποτέ να δει τον εαυτό του, φεύγει από τον καθρέφτη της κοινωνικής ζωής και αναζητά χίλιους τρόπους για να κρυφτεί από τα μάτια της αυτοπαρατήρησης.
Αναμφισβήτητα, αυτή η ψυχολογική λάρβα, όταν είναι έτοιμη να αποκαλυφθεί ενώ βρισκόμαστε σε διαλογισμό ή σε βαθιά περισυλλογή, προσπαθεί αμέσως να βρει κάποιον να κατηγορήσει για τις πράξεις της.
Για τους περισσότερους ανθρώπους είναι πολύ πιο εύκολο να βρουν κάποιον να κατηγορήσουν. Είναι δύσκολο να αποδεχτούμε ότι κάτι δεν πάει καλά μέσα μας και όταν αντιμετωπίζουμε ένα πρόβλημα που μας συνδέει με κάποιο άλλο άτομο και δεν εκφράζουμε τη θλίψη μας, η κατάσταση χειροτερεύει, καθώς πολλοί από εμάς που δεν μιλάμε ή εκείνοι που δεν θέλουν με τίποτα να συζητήσουν για το θέμα, συνεχίζουν να το αναμασούν στο νου τους, αιχμαλωτισμένοι από αυτό το αηδιαστικό ενεργειακό στοιχείο.
Για αυτό το λόγο, ο Α.Δ. Σαμαέλ έχει πει πολλές φορές: «Είναι τόσο κακό να σιωπούμε όταν πρέπει να μιλήσουμε, όσο και να μιλάμε όταν πρέπει να σιωπούμε»……..
Αυτό έχει οδηγήσει ορισμένους εκπαιδευτές να λένε πράγματα όπως ότι μπροστά σε μια γυναίκα είναι καλύτερο μόνο να ακούς και να μην μιλάς, επειδή σύμφωνα με αυτούς τους εκπαιδευτές, η γυναίκα είναι ένα νοητικό ον.
Προφανώς, δεν θα συμφωνήσουμε ποτέ με αυτή την άποψη και για αυτό πρέπει να σεβαστούμε τα λόγια του Πατριάρχη μας όταν μας προειδοποιεί να ξέρουμε πότε να σιωπούμε και πότε να μιλάμε. Ίσως κάποιος να θεωρεί σωστό να σιωπά πάντα μπροστά σε μια γυναίκα, αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Σε αυτή την περίπτωση θα εκφραζόταν ένα άλλο Εγώ: αυτό της φαλλοκρατίας. Το Εγώ της φαλλοκρατίας έχει την τάση να θεωρεί ότι οι γυναίκες δεν πρέπει να εκφράζουν τη γνώμη τους και όταν κάποια γυναίκα το κάνει, τότε αυτό το φαλλοκρατικό Εγώ θεωρεί την εν λόγω γυναίκα ως κάποιο άτομο που απολαμβάνει να ασκεί την εξουσία, δηλαδή να είναι αυταρχική. Πολλοί από αυτούς που είναι θύματα του Εγώ της φαλλοκρατίας είναι στην ουσία άνδρες που φοβούνται τις γυναίκες, που δεν τις καταλαβαίνουν. Αλλά πολλοί από αυτούς δεν έχουν αυτή την άποψη για τις μητέρες τους και όμως την έχουν για τις συντρόφους τους. Ή μήπως η μητέρα τους δεν είναι γυναίκα; Όταν μιλούν με αυτόν τον τρόπο, μερικοί από αυτούς τους άνδρες δεν αντιλαμβάνονται ότι με αυτόν τον τρόπο απομακρύνονται από τη Θεϊκή Μητέρα τους.
Το Εγώ της θυματοποίησης συνδέεται με άτομα που πάντα θεωρούν τον εαυτό τους θύματα. Θύμα είναι κάποιος, ένα φυσικό πρόσωπο που άμεσα ή έμμεσα, έχει υποστεί βλάβη ή προσβολή των δικαιωμάτων του απόρροια της παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή της διάπραξης ενός εγκλήματος. Αυτό λέει ο ορισμός.
Οτιδήποτε άλλο μας κάνει να υποφέρουμε, αν δεν είναι προσβολές, είναι απλώς απόψεις και αν δεν είμαστε σε θέση να δεχτούμε αυτές τις απόψεις είναι επειδή έχουμε πολύ αυτοεκτίμηση και υπερηφάνεια… Οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να εκφράζουν την άποψή τους, ακόμα κι αν μας πονάει. Προφανώς, πάντα με σεβασμό.
Το Εγώ της θυματοποίησης είναι κάτι που γεννιέται στο νου και μετά περνάει στο συναισθηματικό κέντρο, το οποίο το μεταμορφώνει σε ανθρώπους που υποφέρουν… Το Εγώ της θυματοποίησης μας κάνει να νιώθουμε ότι κουβαλάμε ένα σταυρό… έναν ουτοπικό σταυρό, γιατί μας κάνει να νιώθουμε ανιδιοτελείς. Και, φυσικά, όλα αυτά είναι πτυχές του ίδιου του Εγώ της θυματοποίησης.
Είναι σαν να δικαιολογούμε τη δυστυχία μας.
Έτσι, δεν προχωράμε επειδή βαθιά μέσα μας, μας αρέσει αυτή η κατάσταση… Και αν οι άλλοι μας βλέπουν έτσι, ακόμα καλύτερα, γιατί είναι σαν να έχουμε μετάλλια.
Δεν δεχόμαστε να μας πει κάποιος την αλήθεια για να μπορέσουμε να αλλάξουμε. Δεν δεχόμαστε να μας πουν κάτι οι άλλοι για να αλλάξουμε τη ζωή μας, ακόμα και με καλό τρόπο, γιατί βαθιά μέσα μας, μας αρέσει αυτή η στάση του θύματος που έχουμε. Φαινομενικά, αυτό δίνει νόημα στη ζωή μας, μας κάνει να νιώθουμε ζωντανοί και μας κάνει μέχρι να περνιόμαστε για άγιοι.
Φυσικά και είναι δυνατό να αλλάξουμε τις συνθήκες, τις καταστάσεις μας, την ψυχολογία μας, τα λάθη μας, τα Εγώ μας κλπ. καθώς και τις ζωές μας. Αλλά το Εγώ της θυματοποίησης πιστεύει ότι όλα όσα του συμβαίνουν, ή σχεδόν όλα, είναι φταίξιμο των άλλων. Αλλά, ακόμα κι έτσι να ήταν, δεν υπάρχει τίποτα εκεί που μπορούμε να αλλάξουμε ή να μάθουμε;
Για να προχωρήσουμε, πρέπει να αφήσουμε το παρελθόν πίσω μας… Αλλιώς, αυτό γίνεται η ταυτότητά μας και μας καθορίζει… Το Εγώ λέει: «Είμαι εδώ επειδή έζησα αυτό, επειδή χτίσαμε αυτό, επειδή μου έφερε αποτελέσματα», ή: «Είμαι έτσι επειδή έζησα αυτό το τραύμα…». Μένουμε εκεί, δεν μπορούμε να προχωρήσουμε, γιατί αυτό γίνεται το ψυχολογικό μας τραγούδι.
Και αν αλλάξει κάτι στη ζωή μας δεν το αντέχουμε γιατί έχουμε ήδη διαμορφώσει ένα καλούπι από πράγματα που δεν θέλουμε να αφήσουμε. Γιατί νιώθουμε ευτυχισμένοι με την εικόνα που έχουμε δημιουργήσει και δεν επιδιώκουμε τον θάνατο του Εγώ.
Δεν μας αρέσει να αναλαμβάνουμε ευθύνες για ό,τι μας συμβαίνει στο σήμερα και αν το παρελθόν ήταν καλό, αυτό δεν σημαίνει ότι θα είναι πάντα έτσι. Δηλαδή, ότι ο τρόπος ζωής μας θα λειτουργεί πάντοτε.
Μπορεί ο τρόπος με τον οποίο αλληλεπιδρούμε ή ζούμε με τους άλλους να λειτουργεί για κάποιο διάστημα, αλλά έρχεται μια στιγμή που ο Πατέρας αναζητά κάτι άλλο από εμάς, μια ριζική αλλαγή. Διότι αν το νερό δεν βράζει στους εκατό βαθμούς, τότε το Εγώ δεν πεθαίνει. Και αν είμαστε τόσο καλοί εδώ και τόσα χρόνια, γιατί δεν έχουμε ακόμα αυτοπραγματωθεί;
Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν να αλλάξουν και να αποδεχτούν αυτό που τους συμβαίνει, αυτό που βιώνουν τώρα.
Αν μια μέρα μας συμβεί κάτι, μόνο μια μέρα ή κάποιες ώρες ή λεπτά, κατά τα οποία κάποιος μας κάνει ή μας λέει κάτι και μετά το κουβαλάμε μέσα μας κάθε μέρα του χρόνου και κάθε στιγμή, αυτό είναι που θυμόμαστε: Αυτό ονομάζεται ΝΟΗΤΙΚΗ ΕΜΦΙΑΛΩΣΗ. Πώς μπορούμε να προχωρήσουμε; Γιατί τελικά δεν ήταν μόνο μια στιγμή που ζήσαμε. Το ζούμε ξανά και ξανά… Και η εμφιάλωση μας, τελικά, καθορίζει τη ζωή μας…
Μερικές φορές το να μιλάς κάνει καλό. Είναι στιγμές που καταλαβαίνεις καλύτερα ή ανακουφίζεσαι ή βλέπεις ότι αυτό που βλέπαμε εκεί δεν ήταν πραγματικό, ήταν μόνο σκηνές ή νοητικές καταστάσεις που κουβαλούσαμε μέσα μας εδώ και ένα χρόνο. Οι άνθρωποι που δεν μιλάνε, θα κρατήσουν αυτή την εμφιάλωση για χρόνια.
Αυτό είναι το Εγώ της θυματοποίησης… Δεν υπάρχει χώρος για αλλαγή, γιατί είμαστε παγιδευμένοι στο παρελθόν.
Το Εγώ της θυματοποίησης μπορεί να συνοδεύει το καταθλιπτικό Εγώ. Τους αρέσει να αναμασούν. Αυτό δημιουργεί διανοητικά άτομα, ανθρώπους που δεν θέλουν να αλλάξουν, που παίρνουν αυτό το Εγώ και το τρέφουν. Και δεν είναι άτομα που μιλάνε. Μπορεί, στο τέλος, να φτάσουν μέχρι και στην αυτοκτονία, επειδή δεν αναζητούν βοήθεια, κλείνονται στον εαυτό τους, τρέφουν το τέρας που έχουν δημιουργήσει…
Φυσικά και υπάρχουν συναισθηματικές κρίσεις όταν πεθαίνει το Εγώ. Αλλά αν κάποιος περνάει τον χρόνο του θλιμμένος λόγω της αυτοαγάπης του, αυτή η συναισθηματική κρίση δεν είναι αποτέλεσμα του μυστικιστικού θανάτου, αλλά ότι ξαναζούμε κάθε μέρα το ένα ή το άλλο γεγονός υποφέροντας για κάτι που δεν υπάρχει πια, κάτι που έχει επινοήσει το Εγώ. Αλλά εμείς το παίρνουμε για αλήθεια και βουλιάζουμε.
Όταν βρισκόμαστε σε αυτή την κατάσταση, το καλύτερο είναι να μιλήσουμε, να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε. Όμως, όσοι υποφέρουν από το Εγώ της θυματοποίησης δεν είναι πάντα άτομα που τους αρέσει να μιλάνε και ο κίνδυνος είναι να δημιουργήσουν τη δική τους θεωρία και να την κρατήσουν ως απόλυτη αλήθεια. Ένας εφιάλτης. Και αν μιλήσουν, θα το κάνουν πάντα από τη δική τους οπτική γωνία, χωρίς να θέλουν πραγματικά να διορθώσουν την κατάσταση.
Έτσι, τα δάκρυα δεν είναι πάντα αποτέλεσμα του θανάτου του Εγώ… Πολλές φορές το κλάμα, ειρωνικά, ενισχύει το Εγώ. Για παράδειγμα, το Εγώ της αυτολύπησης, της ψεύτικης συμπόνιας, της πληγωμένης αυτοεκτίμησης. Το Εγώ της θυματοποίησης συνδέεται με το Εγώ της αυτολύπησης, της αυτοσπουδαιότητας…
Υπάρχουν άνθρωποι που τους αρέσουν τα δραματικά πράγματα, το κλάμα, γιατί τους δίνει μια ορισμένη διέγερση… Οι αρνητικοί άνθρωποι θα έχουν την τάση να μπαίνουν στο Εγώ της θυματοποίησης.
Το Εγώ της θυματοποίησης είναι ένα από τα χειρότερα Εγώ που έχουμε, ένα από αυτά που μας εμποδίζουν περισσότερο να προχωρήσουμε… Επειδή όλα είναι φταίξιμο των άλλων. «Είμαι καλός άνθρωπος», λέμε, «Δεν με βλέπουν, κοίτα πώς μου φέρονται, κοίτα τι έχουν πει, δεν με αγαπούν…», αυτό μας λέει το Εγώ…
Αυτό το Εγώ λέει: «Είμαι το θύμα… Δεν με καταλαβαίνουν…». Αυτό μπορεί να το πει ή να το υπονοήσει, ή να πάρει τη στάση του θύματος.
Το Εγώ της θυματοποίησης μπορεί επίσης να συνδυαστεί με το Εγώ της μυστικοπάθειας ─το οποίο διαφέρει από την αρετή του ερμητισμού─.
Όταν μας είναι δύσκολο να μιλήσουμε για τα συναισθήματά μας, για τις σκέψεις μας, θα έχουμε την τάση να διαχειριζόμαστε τα βάσανα, τις λύπες και τα γεγονότα που κρύβουμε μέσα μας. Αν κάποιος είναι έτσι, δεν χρειάζεται καμία πνευματική καθοδήγηση στη ζωή του, γιατί δεν θέλει να αναζητήσει την πραγματικότητα, εξαπατά τον εαυτό του και εξαπατά τους άλλους. Ένα τέτοιο άτομο ζει με τις δικές του νοητικές αναλύσεις, και αν είναι ευτυχισμένο έτσι, αποχωρίζεται από τον Πατέρα, γιατί τον καθοδηγεί ο νους του. Γιατί ο συνδυασμός του Εγώ της θυματοποίησης και της μυστικοπάθειας μας κάνει να νιώθουμε αυτάρκεις.
Το Εγώ της θυματοποίησης μπορεί να εξαλειφθεί αναζητώντας την επικοινωνία, ώστε να κατανοήσουμε αυτές τις καταστάσεις. Μόλις τις κατανοήσουμε, θα δούμε ότι τα γεγονότα δεν ήταν όπως τα σκεφτόμασταν.
Αλλά, φυσικά, πρέπει να προσέχει κανείς να μην αφήσει τον θυμό να τον οδηγήσει στην αναζήτηση εξηγήσεων. Το να μιλάς και να επικοινωνείς βοηθά, ανοίγει δυνατότητες για κατανόηση, να εξηγηθεί κάτι που υπάρχει ή ακόμα και κάτι που μερικές φορές δεν υπήρξε ποτέ.
Γενικά, το Εγώ της θυματοποίησης είναι εκατό τοις εκατό πεπεισμένο ότι ο ένας είναι καλός και οι άλλοι είναι κακοί… Και αυτό μια μέρα μπορεί να μας οδηγήσει σε κατάθλιψη και ακόμη και στην αυτοκτονία.
Σίγουρα πολλοί θα σκεφτούν: «Αυτό το θέμα δεν έχει καμία σχέση με εμένα». Ο νους βγάζει τα δικά του συμπεράσματα για να νιώθουμε καλά. Τόσο πολύ που είναι ικανός να πει ψέματα για αυτή την ψεύτικη ειρήνη…
Όταν μας συμβαίνει κάτι δυσάρεστο, το παίρνουμε προσωπικά και όχι σαν κάτι από το οποίο πρέπει να μάθουμε. Ο νους ακούει: «Δεν σε αγαπώ», αντί για «Δεν θέλω να το κάνεις με αυτόν τον τρόπο»…….
Σε πολλές περιπτώσεις είναι καλύτερο να μιλάμε και να μην μένουμε με τον χειρότερο εχθρό μας, που είναι ο νους μας. Αυτός δεν είναι ικανός να αντιληφθεί την πραγματικότητα.
Ένα άτομο που επιδιώκει το κοινό καλό, που επιδιώκει την αδελφοσύνη, θα αποδεχτεί ό,τι του συμβαίνει στη ζωή, είτε είναι καλό είτε κακό. Δεν θα πέσει τόσο πολύ στη θυματοποίηση. Το αποδέχεται.
Αν τα παίρνουμε όλα προσωπικά, αν μας επηρεάζει το παραμικρό, αν είμαστε τόσο ευαίσθητοι που δεν είμαστε σε θέση να αναζητήσουμε το κοινό καλό, αν τα εξατομικεύουμε όλα, έχουμε περισσότερες πιθανότητες να πέσουμε στη θυματοποίηση.
Και η λύση, όπως πάντα, είναι η ταπεινότητα.
Αν σκεφτούμε το κοινό καλό των μαθητών ενός συλλόγου, αν κάποιος ΔΕΝ πιστεύει ότι είναι ξεχωριστός, αν είναι πραγματικά ταπεινός, τότε αποδέχεται τη δοκιμασία. Αποδέχεται αυτό που ο Πατέρας του δίνει ως διδασκαλία. Αποδέχεται ότι δεν είναι το κέντρο του σύμπαντος. Αν κάποιος δεν επιθυμεί να ΕΙΝΑΙ Ο ΑΡΧΗΓΟΣ, αλλά να υπηρετεί, θα αποφύγει να πέσει σε όλες αυτές τις καταστάσεις.
Αν κάποιος πιστεύει ότι είναι αρχηγός, πιστεύει ότι είναι ξεχωριστός και ποτέ δεν πιστεύει ότι του αξίζει κάτι αρνητικό, θα είναι στον θρόνο του. Και αν πιστεύει ότι είναι ξεχωριστός, είναι γιατί σύμφωνα με τον ίδιο, οι άλλοι δεν είναι, οι άλλοι είναι κατώτεροι από αυτόν. Και δεν θα δεχτεί να μην είναι ο ηγέτης σε όλα. Προφανώς, στο τέλος θα πέσει σε θυματοποίηση, κατάθλιψη, θυμό, γιατί δεν του αξίζει τίποτα αρνητικό. Αισθάνεται και πιστεύει ότι είναι ξεχωριστός… Τότε θα τον περιμένει το άλλο Εγώ: Αυτό της ΜΥΘΟΜΑΝΙΑΣ, γιατί του λείπει η ταπεινότητα, του λείπει η ωριμότητα…
Αν κάποιος δεν έχει ποτέ το γυμνάσιο στη ζωή του και θέλει πάντα να είναι Ζεν και φοβάται να ζήσει πράγματα και κλειδώνεται στον εαυτό του, τότε ποτέ δεν θα φτάσει στο Φως. Ποτέ δεν θα αναπτύξουμε εσωτερική δύναμη. Ποτέ δεν θα πλησιάσουμε τον Πατέρα.
Το γυμνάσιο χρησιμεύει για να πληρώσουμε το κάρμα, για να κατανοήσουμε, αλλά και για να μάθουμε να χειριζόμαστε καταστάσεις και να επιτυγχάνουμε εσωτερική ισορροπία ή Συνείδηση. Αν δεν το κάνουμε αυτό, η ΠΕΤΡΑ μας θα παραμείνει χωρίς βάθος και δύναμη.
Είμαστε εδώ για να αυτογνωριστούμε. Αν κάποιος βιώνει δύσκολες καταστάσεις: Άγχος, πόνο… είναι η καλύτερη ευκαιρία για να γνωρίσει τον εαυτό του. Αλλά αν θέλουμε πάντα να αποφεύγουμε το γυμνάσιο και να μένουμε στο σπίτι με ηρεμία, δεν θα προχωρήσουμε πολύ μακριά όσον αφορά τη Συνείδηση. Μπορούμε να αναπτύξουμε εσωτερικές Φλόγες, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα έχουμε πραγματική Φλόγα και ψυχολογικό θάνατο.
Έτσι, όταν μας συμβαίνει κάτι, πρέπει να ευχαριστούμε τον Θεό. Μπορεί να νιώθουμε μια κάποια θλίψη, αλλά όχι κατάθλιψη, όχι θλίψη του Εγώ. Δεν θέλουμε να μεγαλώνουμε τα ΕΓΩ, αλλά χρειαζόμαστε τις θλίψεις για να αναλύσουμε, για να καταλάβουμε τι θέλει να μας διδάξει ο Πατέρας. Το γυμνάσιο είναι το πιο όμορφο πράγμα που μπορεί να μας συμβεί, γιατί είναι ο καλύτερος τρόπος για να γνωρίσουμε τον εαυτό μας.
Πρέπει να είμαστε ανιδιοτελείς. Η ανιδιοτέλεια μας βοηθά να αποδεχόμαστε τα πράγματα χωρίς να τα δραματοποιούμε, χωρίς να πέφτουμε σε κατάθλιψη ή θλίψη. Και έτσι αποφεύγουμε να πέφτουμε σε διάφορες καταστάσεις θυματοποίησης.
Για παράδειγμα, αν δεν θέλουμε να ακούμε τα προβλήματα ή τα παράπονα των μαθητών, είτε προς εμάς είτε προς κάποιον άλλο, γυναίκα ή άνδρα, τότε δεν κάνουμε τη δουλειά μας ως εκπαιδευτές. Διότι το να διδάσκουμε είναι το έργο του εκπαιδευτή, αλλά αυτό που συζητάμε εδώ είναι η πραγματική ψυχολογική μας δουλειά, αυτή που μας κάνει να προχωράμε μπροστά. Αν δεν θέλουμε γυμνάσια, αν δεν θέλουμε να μιλάμε, τότε μια μέρα θα κολλήσουμε ή θα παρεκκλίνουμε. Και θα εισέλθουμε στο Εγώ που μας λέει: «ΚΑΚΟΜΟΙΡΟΣ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ…». Αυτό δεν θα έπρεπε να υπάρχει ποτέ αν θέλουμε να προχωρήσουμε στον δρόμο. Γιατί όλα τα δίνει ο Πατέρας, όλα χρησιμεύουν για να προχωρήσουμε.
Δεν προχωράμε αν δεν υπάρχει γυμνάσιο, αν όλοι μας αγαπούν, γιατί δεν υπάρχει νερό που να βράζει. Δεν υπάρχει κατανόηση. Και θα υπάρχει μόνο το «ΔΕΝ ΜΕ ΑΓΑΠΟΥΝ»… Και ποιος το λέει αυτό; Το Εγώ της αυτοααγάπης και της θυματοποίησης. Νιώθουμε ότι δεν αξίζουμε τίποτα κακό, ότι όλα είναι άδικα.
Δεν πρέπει να παίρνουμε τα πράγματα προσωπικά, εκτός αν οι άνθρωποι μας το λένε ξεκάθαρα… Αν δεν είναι απλές εικασίες του νου… Και αν προσθέσουμε σε αυτό και τα σκοτάδια, μπορεί να χάσουμε ακόμα και τον καλύτερό μας φίλο σε αυτόν τον κακό δρόμο. Λέμε: «Είναι έτσι για αυτόν τον λόγο, σίγουρα έχει κάτι εναντίον μου», κλπ. κλπ. κλπ. Όλες αυτές οι φράσεις προέρχονται από το Εγώ, δεν είναι πραγματικές. Εκτός αν κάποιος μας πει κάτι ξεκάθαρα. Και αν είναι αυτή η περίπτωση, πρέπει να το λύσουμε, να μιλήσουμε και να μην λέμε ότι πρέπει πάντα να σιωπούμε. Δεν είναι αυτός ο τρόπος να μάθουμε για τον εαυτό μας. Μπορούμε να σιωπήσουμε αν δούμε ότι το άτομο είναι αδιόρθωτο, ή ότι δεν θα αλλάξει τίποτα.
Όταν μιλάμε, πρέπει να προσέχουμε τα λόγια που χρησιμοποιούμε. Να μην μιλάμε με οργή. Ο Δάσκαλος Σαμαέλ δεν μιλούσε με τον ίδιο τρόπο σε έναν σύντροφο και σε μια συντρόφισσα. Ήταν πολύ προσεκτικός με τις Γνωστικές γυναίκες. Από σεβασμό, όχι από φόβο. Δεν σκεφτόταν άσχημα για τις γυναίκες, αλλά το έκανε από ευγένεια.
Αν μιλάμε, πρέπει να μιλάμε για συγκεκριμένα γεγονότα ή συγκεκριμένες δηλώσεις, όχι βάσει νοητικών εικασιών. Αυτό πρέπει να το δουλέψουμε. Πρέπει να δουλέψουμε τον νου μας. Διότι αν δεν υπάρχουν συγκεκριμένα γεγονότα και συγκεκριμένες δηλώσεις για εμάς, όλα είναι προϊόν του νου.
Ο Θεός μας έδωσε τον λόγο και αυτός μας βοηθά όταν δεν έχουμε την διαίσθηση να κατανοήσουμε, να συνειδητοποιήσουμε. Δεν πρέπει να φοβόμαστε να μιλάμε. Αλλά ένα πολύ περήφανο άτομο αισθάνεται ότι τα έχει καταλάβει όλα, τότε γιατί να μιλήσει; Αυτός είναι ο κίνδυνος εδώ… Για αυτό επαναλαμβάνουμε τη φράση του Δασκάλου Σαμαέλ: «Μερικές φορές όταν θέλουμε να σιωπήσουμε πρέπει να μιλάμε, άλλες φορές όταν θέλουμε να μιλήσουμε πρέπει να σιωπούμε».
Σας παραθέτω εδώ μερικές φράσεις για συλλογισμό:
«Ο άνθρωπος δεν πρέπει ποτέ να θρηνεί για τους καιρούς που ζει, γιατί αυτό δεν θα του προσφέρει τίποτα. Αντίθετα, έχει πάντα τη δύναμη να τους βελτιώσει».
Καρλάιλ
«Αυτοί που θρηνούν περισσότερο είναι αυτοί που υποφέρουν λιγότερο».
Τάκιτος
ΕΙΘΕ Ο ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟΣ ΝΑ ΣΑΣ ΦΕΡΕΙ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΣΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ.
KWEN KHAN KHU