Στο όνομα των εκατό χιλιάδων παρθένων του άφατου μυστηρίου που κρύβεται στο βάθος όλων των εποχών, είναι ωφέλιμο τώρα να μιλήσουμε λίγο σε σχέση με τον διάσημο ινδοστανικό Papapurusha -το Εγώ-.
Οι αρχαίοι ερημίτες της ιερής γης του Γάγγη έχουν τη συνήθεια να τον βλέπουν με τον νου, διανοητικά, στην αριστερή πλευρά της κοιλότητας του στομαχιού και στο μέγεθος του αντίχειρα. Τον φαντάζονται με άγρια όψη, μάτια και γένια κόκκινου χρώματος και να κρατάει σπαθί και ασπίδα συνοφρυωμένος, συμβολική μορφή όλων των δικών μας ψυχολογικών ελαττωμάτων…
Μυστικιστική αλησμόνητη στιγμή εξωτικής ανατολικής μακαριότητας είναι εκείνη κατά την οποία οι γέροντες αναχωρητές τραγουδούν τα ιερά μάντρας και συγκεντρώνονται εκστασιασμένοι στην περιοχή του ομφαλού…
Σε αυτές τις υπέροχες στιγμές ανείπωτης ευτυχίας, ο γιόγκι πρέπει να σκέφτεται τον Papapurusha, να τον φαντάζεται να ελαττώνεται σε στάχτες μέσα στη φωτιά που σπινθηρίζει…
Δάκρυα βαθιάς μεταμέλειας για σφάλματα που διαπράχθηκαν από τους αρχαίους χρόνους κυλούν από τα μάτια του μετανοημένου, ο οποίος, στην άγια σιωπή, ικετεύει την Θεϊκή του Μητέρα Κουνταλίνι να εξαλείψει από το εσωτερικό του αυτό ή εκείνο το ψυχολογικό ελάττωμα.
Samael Aun Weor
Ο Πάρσιφαλ Αποκαλυμμένος, κεφάλαιο 21
