Το να σκέφτεται κανείς βαθιά και με πλήρη προσοχή, καταλήγει παράξενο για αυτή την υπεξελιγμένη και παρακμάζουσα εποχή.
Από το διανοητικό κέντρο αναβλύζουν διάφορες σκέψεις που προέρχονται, όχι από ένα μόνιμο Εγώ, όπως ανόητα υποθέτουν οι αγνοούντες μορφωμένοι, αλλά από τα διαφορετικά Εγώ μέσα στον καθένα από εμάς.
Όταν ένας άνθρωπος σκέφτεται, πιστεύει ακλόνητα ότι αυτός, ο ίδιος και από μόνος του, σκέφτεται.
Δεν θέλει να καταλάβει το φτωχό διανοητικό θηλαστικό ότι οι πολλαπλές σκέψεις που διασταυρώνονται στη νόησή του έχουν την προέλευσή τους στα διάφορα Εγώ που φέρουμε μέσα μας.
Αυτό σημαίνει ότι δεν είμαστε αληθινά σκεπτόμενα άτομα, πραγματικά, ακόμα δεν έχουμε ατομικό νου.
Παρ’ όλα αυτά, καθένα από τα διάφορα Εγώ που κουβαλάμε μέσα μας, χρησιμοποιεί το διανοητικό μας κέντρο, το μεταχειρίζεται κάθε φορά που μπορεί για να σκέφτεται.
Θα ήταν παράλογο, λοιπόν, να ταυτιζόμαστε με αυτή ή εκείνη την αρνητική και βλαβερή σκέψη, πιστεύοντάς την ως δική μας ιδιοκτησία.
Προφανώς, αυτή ή εκείνη η αρνητική σκέψη προέρχεται από κάποιο Εγώ που σε μια δεδομένη στιγμή έχει χρησιμοποιήσει, κάνοντας κατάχρηση, το διανοητικό μας κέντρο.
Αρνητικές σκέψεις υπάρχουν διαφόρων ειδών: υποψίας, έλλειψης εμπιστοσύνης, κακής θέλησης για τον άλλο, ζήλειες πάθους, θρησκευτικές ζήλειες, πολιτικές ζήλειες, ζήλειες από φιλίες ή οικογενειακού τύπου, απληστίας, λαγνείας, εκδίκησης, οργής, υπερηφάνειας, ζηλοφθονίας, μίσους, μνησικακίας, κλοπής, μοιχείας, οκνηρίας, λαιμαργίας κλπ. κλπ. κλπ.
Πραγματικά, είναι τόσα τα ψυχικά ελαττώματα που έχουμε, ώστε ακόμα και αν είχαμε χαλύβδινο ουρανίσκο και χίλιες γλώσσες για να μιλάμε, δεν θα κατορθώναμε να τα απαριθμήσουμε επακριβώς.
Σαν συνέπεια ή πόρισμα αυτών που ειπώθηκαν πριν, αποβαίνει παράλογο το να ταυτιζόμαστε με τις αρνητικές σκέψεις.
Αφού δεν είναι δυνατό να υπάρχει αποτέλεσμα χωρίς αιτία, βεβαιώνουμε επίσημα ότι ποτέ δεν θα μπορούσε να υπάρξει μια σκέψη από μόνη της, από αυθόρμητη γέννηση…
Η σχέση μεταξύ σκεπτόμενου και σκέψης είναι εμφανής, κάθε αρνητική σκέψη έχει την καταγωγή της σε έναν διαφορετικό σκεπτόμενο.
Σε κάθε ένα από μας υπάρχουν τόσοι αρνητικοί σκεπτόμενοι, όσες και σκέψεις του ίδιου είδους.
Κοιτώντας αυτό το θέμα από τη σκοπιά της πολλαπλότητας των «σκεπτόμενων και των σκέψεων» καταλήγουμε στο ότι καθένα από τα Εγώ που κουβαλάμε μέσα στο ψυχισμό μας είναι βέβαια ένας διαφορετικός σκεπτόμενος.
Αναντίρρητα, μέσα στον καθένα μας υπάρχουν πάρα πολλοί σκεπτόμενοι, χωρίς αμφιβολία, καθένας από αυτούς, αν και αποτελεί μόνο ένα μικρό μέρος, θεωρεί τον εαυτό του σαν το παν, σε μια δεδομένη στιγμή…
Οι μυθομανείς, οι εγωλάτρες, οι ναρκισσιστές, οι παρανοϊκοί, ποτέ δεν θα δέχονταν τη θέση της «πληθώρας των σκεπτόμενων» γιατί αγαπούν υπερβολικά τον εαυτό τους, αισθάνονται σαν τον «μπαμπά του Ταρζάν» ή «την μαμά των κλωσόπουλων»…
Πως θα μπορούσαν τέτοιοι ανώμαλοι άνθρωποι να δεχθούν την ιδέα ότι δεν κατέχουν ένα ατομικό, μεγαλοφυή, θαυμαστό νου;..
Εντούτοις, τέτοιοι πολύξεροι σκέφτονται για τον εαυτό τους το καλύτερο, και μέχρι που φορούν το χιτώνα του Αρίστιππου για να δείξουν σοφία και ταπεινοφροσύνη…
Διηγούνται κάπου την παλιά ιστορία που ο Αρίστιππος, θέλοντας να δείξει σοφία και ταπεινοφροσύνη, ντύθηκε με ένα παλιό χιτώνα γεμάτο από μπαλώματα και τρύπες, άρπαξε στο δεξί του χέρι τη ράβδο της Φιλοσοφίας και βγήκε στους δρόμους της Αθήνας…
Λένε πως όταν ο Σωκράτης τον είδε να έρχεται, αναφώνησε με δυνατή φωνή: «Ω, Αρίστιππε, η ματαιοδοξία σου φαίνεται μέσα από τις τρύπες του ρούχου σου!».
Όποιος δεν ζει πάντα σε κατάσταση επάγρυπνου νεωτερισμού, επάγρυπνης αντίληψης, σκεπτόμενος ότι σκέφτεται, ταυτίζεται εύκολα με οποιαδήποτε αρνητική σκέψη.
Σαν αποτέλεσμα αυτού ενισχύει δυστυχώς την αποτρόπαιη ισχύ του αρνητικού Εγώ, δράστη της αντίστοιχης σκέψης που αναφέραμε παραπάνω.
Όσο περισσότερο ταυτιζόμαστε με κάποια αρνητική σκέψη, τόσο πιο πολύ θα είμαστε δούλοι του αντίστοιχου Εγώ που τη χαρακτηρίζει.
Όσον αφορά την Γνώση, τον Μυστικό Δρόμο, την εργασία πάνω στον εαυτό μας, οι ιδιαίτεροι πειρασμοί μας συναντιούνται ακριβώς στα Εγώ που μισούν τη Γνώση, την εσωτερική εργασία, γιατί δεν αγνοούν ότι η ύπαρξή τους μέσα στον ψυχισμό μας απειλείται θανάσιμα από τη Γνώση και από την εργασία.
Αυτά τα αρνητικά και φιλόνικα Εγώ παίρνουν εύκολα στην κατοχή τους ορισμένους νοητικούς κυλίνδρους, αποθηκευμένους μέσα στο διανοητικό κέντρο και δημιουργούν, σαν συνέπεια, βλαβερά και επιζήμια νοητικά ρεύματα.
Αν δεχθούμε αυτές τις σκέψεις, αυτά τα αρνητικά Εγώ που σε μια δεδομένη στιγμή ελέγχουν το διανοητικό μας κέντρο, θα γίνουμε τότε ανίκανοι να ελευθερωθούμε από τα αποτελέσματά τους.
Ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι κάθε αρνητικό Εγώ «αυτό-εξαπατάται» και «εξαπατά», συμπέρασμα: ψεύδεται.
Κάθε φορά που αισθανόμαστε μια αιφνίδια απώλεια δύναμης, όταν ο δόκιμος απογοητεύεται από την Γνωστική Διδασκαλία, από την εσωτερική εργασία, όταν χάνει τον ενθουσιασμό και εγκαταλείπει ότι πιο καλό, είναι φανερό ότι έχει εξαπατηθεί από κάποιο αρνητικό Εγώ.
Το αρνητικό Εγώ της μοιχείας διαλύει τις ευγενικές οικογενειακές εστίες και κάνει δυστυχισμένα τα παιδιά…
Το αρνητικό Εγώ της ζήλειας ξεγελά τα άτομα που λατρεύονται και διαλύει την ίδια τους την ευτυχία.
Το αρνητικό Εγώ της μυστικιστικής υπερηφάνειας εξαπατά τους αφιερωμένους στο Δρόμο και αυτοί, νιώθοντας σοφοί, απεχθάνονται το Δάσκαλό τους ή τον προδίδουν…
Το αρνητικό Εγώ επικαλείται τις προσωπικές μας εμπειρίες, τις αναμνήσεις μας, τους ευγενέστερους πόθους μας, την ειλικρίνεια μας, και μέσα από μια αυστηρή διαλογή από όλα αυτά, παρουσιάζει κάτι κάτω από ένα ψεύτικο φως, κάτι που γοητεύει και έρχεται η αποτυχία…
Ωστόσο, όταν κανείς ανακαλύπτει το Εγώ σε δράση, όταν έχει μάθει να ζει σε κατάσταση επαγρύπνησης, τέτοιου είδους εξαπάτηση είναι αδύνατη…
Επαναστατική Ψυχολογία, κεφάλαιο XIV, «Αρνητικές σκέψεις».
Σαμαέλ Αούν Βεόρ
