Το να πιστεύει κάποιος ότι είναι ένας, σίγουρα είναι ένα πολύ κακόγουστο αστείο, δυστυχώς, αυτή η μάταιη αυταπάτη υπάρχει μέσα στον καθένα μας.
Δυστυχώς, πάντοτε σκεφτόμαστε για τον εαυτό μας το καλύτερο, ποτέ δεν μας συμβαίνει να καταλάβουμε ότι ούτε που κατέχουμε αληθινή ατομικότητα.
Το χειρότερο της περίπτωσης αυτής είναι ότι φτάνουμε στο σημείο να δίνουμε στον εαυτό μας την εσφαλμένη πολυτέλεια να υποθέτουμε ότι καθένας από εμάς χαίρει πλήρους Συνείδησης και ιδιαίτερης θέλησης.
Φτωχοί εμείς! Πόσο ανόητοι είμαστε! Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η άγνοια είναι η χειρότερη των δυστυχιών.
Μέσα στον καθένα μας υπάρχουν πολλές χιλιάδες διαφορετικά άτομα, διάφορα υποκείμενα, Εγώ ή πλήθη που φιλονικούν μεταξύ τους, που μάχονται για την υπεροχή και που δεν έχουν καμία συμφωνία ή τάξη.
Αν ήμασταν συνειδητοί, αν ξυπνάγαμε από τα τόσα όνειρα και τις φαντασιώσεις, πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή…
Όμως για αποκορύφωμα της ατυχίας μας, οι αρνητικές συγκινήσεις, οι αυτό-θεωρήσεις και η αυτό-αγάπη μας γοητεύουν, μας υπνωτίζουν, ουδέποτε μας αφήνουν να θυμηθούμε τον εαυτό μας, να δούμε πως πραγματικά είμαστε…
Νομίζουμε ότι έχουμε μία και μοναδική θέληση, όταν στην πραγματικότητα έχουμε πολλές διαφορετικές θελήσεις (κάθε Εγώ έχει τη δική του).
Η ιλαροτραγωδία όλης αυτής της εσωτερικής πολλαπλότητας καταλήγει να είναι φοβερή, οι διαφορετικές εσωτερικές θελήσεις συγκρούονται μεταξύ τους, ζουν σε συνεχή πάλη, δρουν προς διαφορετικές κατευθύνσεις.
Αν είχαμε αληθινή ατομικότητα, αν κατείχαμε μια ενότητα αντί για μια πολλαπλότητα, θα είχαμε επίσης συνέχεια σκοπών, ξύπνια Συνείδηση, ιδιαίτερη ατομική θέληση.
Το να αλλάζουμε είναι το ενδεδειγμένο, χωρίς αμφιβολία, πρέπει να αρχίσουμε από το να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας.
Χρειάζεται να κάνουμε μια ψυχολογική καταγραφή του εαυτού μας για να γνωρίσουμε αυτό που μας περισσεύει και αυτό που μας λείπει.
Είναι δυνατό να επιτύχουμε την Ατομικότητα, όμως αν νομίζουμε ότι την έχουμε, μια τέτοια πιθανότητα θα εξαφανιστεί.
Είναι φανερό ότι ποτέ δεν θα αγωνιζόμαστε για να πετύχουμε κάτι που νομίζουμε ότι κατέχουμε. Η φαντασίωση μας κάνει να πιστεύουμε ότι είμαστε κάτοχοι της Ατομικότητας, μέχρι που υπάρχουν στον κόσμο και σχολές που έτσι διδάσκουν.
Είναι επείγον να πολεμάμε ενάντια στη φαντασίωση. Αυτή μας κάνει να φαινόμαστε σαν να είμαστε το ένα ή το άλλο, όταν στην πραγματικότητα είμαστε άθλιοι, ξεδιάντροποι και διεστραμμένοι.
Σκεφτόμαστε ότι είμαστε άνθρωποι, όταν στην πραγματικότητα είμαστε μονάχα διανοητικά θηλαστικά στερημένα Ατομικότητας.
Οι μυθομανείς πιστεύουν τους εαυτούς τους θεούς, μαχάτμας κλπ. χωρίς ούτε καν να υποπτεύονται ότι δεν έχουν ατομικό νου και συνειδητή θέληση.
Οι εγωλάτρες λατρεύουν τόσο το αγαπημένο τους Εγώ ώστε δεν θα δέχονταν ποτέ την ιδέα της πολλαπλότητας του Εγώ μέσα τους.
Οι παρανοϊκοί, με όλη την κλασική υπερηφάνεια που τους χαρακτηρίζει, ούτε που θα διαβάσουν αυτό το βιβλίο…
Είναι απαραίτητο να πολεμάμε μέχρι θανάτου ενάντια στη φαντασίωση που σχετίζεται με τον εαυτό μας, αν δεν θέλουμε να είμαστε θύματα τεχνικών συγκινήσεων και λανθασμένων εμπειριών που, εκτός του ότι μας μπλέκουν σε γελοίες καταστάσεις, επιπλέον, ανακόπτουν κάθε δυνατότητα εσωτερικής ανάπτυξης.
Το διανοητικό ζώο βρίσκεται τόσο υπνωτισμένο από τη φαντασίωση του που ονειρεύεται ότι είναι λιοντάρι ή αετός όταν στα αλήθεια δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα τιποτένιο σκουλήκι της λάσπης της γης.
Ο μυθομανής δεν θα δεχόταν ποτέ αυτές τις προαναφερθείσες βεβαιώσεις, εμφανώς αυτός αισθάνεται αρχιεροφάντης και ας λένε ότι λένε, χωρίς να υποψιάζεται ότι η φαντασίωση δεν είναι απολύτως τίποτα, «τίποτα παρά φαντασίωση».
Η φαντασίωση είναι μια πραγματική δύναμη που ενεργεί παγκόσμια πάνω στην ανθρωπότητα και που διατηρεί το διανοητικό ανθρωποειδές σε ονειρική κατάσταση, κάνοντάς το να πιστεύει ότι είναι ήδη άνθρωπος, ότι κατέχει αληθινή Ατομικότητα, θέληση, αφυπνισμένη Συνείδηση, ατομικό νου κλπ. κλπ. κλπ.
Όταν σκεφτόμαστε ότι είμαστε Ένας δεν μπορούμε να κινηθούμε από εκεί που βρισκόμαστε μέσα μας, παραμένουμε λιμνασμένοι και τελικά, εκφυλιζόμαστε, υπεξελισσόμαστε.
Καθένας μας βρίσκεται σε καθορισμένη ψυχολογική φάση και δεν θα μπορέσουμε να ξεφύγουμε από αυτήν, παρά μόνο αν ανακαλύψουμε άμεσα όλα αυτά τα πρόσωπα ή Εγώ που ζουν μέσα στο άτομό μας.
Είναι ξεκάθαρο ότι μέσα από τη βαθιά αυτοπαρατήρηση θα μπορέσουμε να δούμε τα πλήθη που ζουν στο ψυχισμό μας και που χρειάζεται να εξαλείψουμε για να πετύχουμε το ριζικό μετασχηματισμό.
Αυτή η αντίληψη, αυτή η αυτοπαρατήρηση, αλλάζει ριζικά όλες τις λανθασμένες ιδέες που είχαμε για τον εαυτό μας και σαν αποτέλεσμα διαπιστώνουμε το συγκεκριμένο γεγονός του ότι δεν κατέχουμε αληθινή ατομικότητα.
Ενόσω δεν αυτοπαρατηρούμαστε, θα ζούμε μέσα στη ψευδαίσθηση ότι είμαστε ένας και σαν συνέπεια η ζωή μας θα είναι λανθασμένη.
Δεν είναι δυνατό να σχετισθούμε σωστά με τους συνανθρώπους μας, όσο δεν πραγματοποιείται κάποια εσωτερική αλλαγή στο βάθος του ψυχισμού μας.
Οποιαδήποτε εσωτερική αλλαγή απαιτεί πρώτα την εξάλειψη των Εγώ που φέρουμε μέσα μας.
Με κανένα τρόπο δεν θα μπορούσαμε να εξαλείψουμε αυτά τα Εγώ αν δεν τα παρατηρούμε στο εσωτερικό μας.
Εκείνοι που αισθάνονται σαν ένας, που σκέφτονται για τον εαυτό τους το καλύτερο, που δεν θα δέχονταν ποτέ τη διδασκαλία των πολλών, δεν επιθυμούν επίσης να παρατηρήσουν τα Εγώ και για αυτό οποιαδήποτε πιθανότητα αλλαγής γίνεται αδύνατη για αυτούς.
Δεν είναι δυνατό να αλλάζει κανείς αν δεν εξαλείφει τον εαυτό του, αλλά εκείνος που αισθάνεται κάτοχος της Ατομικότητας, αν δεχόταν ότι πρέπει να εξαλείψει, θα αγνοούσε πραγματικά τι είναι εκείνο που πρέπει να εξαλείψει.
Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όποιος πιστεύει ότι είναι Ένας, αυτό-εξαπατώμενος, νομίζει ότι ξέρει σίγουρα αυτό που πρέπει να εξαλείψει, όμως στα αλήθεια, ούτε που ξέρει ότι δεν ξέρει, είναι ένας αγνοών μορφωμένος.
Χρειάζεται να «από-εγωποιηθούμε» για να «εξατομικευτούμε», όμως αυτός που πιστεύει ότι κατέχει την ατομικότητα είναι αδύνατο να μπορέσει να από-εγωποιηθεί.
Η ατομικότητα είναι ιερή εκατό τοις εκατό, σπάνιοι είναι αυτοί που την έχουν, όμως όλοι νομίζουν ότι την έχουν.
Πως θα μπορούσαμε να εξαλείφουμε τα Εγώ αν πιστεύουμε ότι έχουμε ένα μοναδικό Εγώ;
Σίγουρα, μόνο όποιος δεν έχει αυτοπαρατηρηθεί σοβαρά ποτέ, σκέφτεται ότι έχει ένα μοναδικό Εγώ.
Όμως οφείλουμε να είμαστε πολύ σαφείς στη διδασκαλία αυτή, γιατί υπάρχει ο ψυχολογικός κίνδυνος να μπερδέψουμε την αυθεντική ατομικότητα με την αντίληψη κάποιου είδους «ανώτερου Εγώ» ή με κάτι παρόμοιο.
Η ιερή ατομικότητα, βρίσκεται πολύ πιο πέρα από οποιαδήποτε μορφή Εγώ, είναι ότι είναι, ότι πάντα ήταν και ότι πάντα θα είναι.
Η αυθεντική Ατομικότητα είναι το Είναι, και ο λόγος ύπαρξης του Είναι, είναι το ίδιο το Είναι.
Κάνετε διάκριση μεταξύ του Είναι και του Εγώ. Αυτοί που συγχέουν το Εγώ με το Είναι, σίγουρα δεν έχουν αυτοπαρατηρηθεί ποτέ στα σοβαρά.
Όσο η Ουσία, η Συνείδηση, συνεχίζει να βρίσκεται μποτιλιαρισμένη μέσα σε όλο αυτό το σύνολο των Εγώ που φέρνουμε μέσα μας, η ριζική αλλαγή θα είναι κάτι περισσότερο από αδύνατη.
Επαναστατική Ψυχολογία, κεφάλαιο XV, «Η ατομικότητα».
Σαμαέλ Αούν Βεόρ
