Η Ουσία που ο καθένας μας φέρει μέσα του έρχεται από ψηλά, από τον Ουρανό, από τα αστέρια…
Αναμφισβήτητα η θαυμαστή Ουσία προέρχεται από τη νότα «ΛΑ» (την Γαλακτική Οδό, τον Γαλαξία όπου ζούμε).
Η πολύτιμη Ουσία περνά μέσα από την νότα «ΣΟΛ» (ο Ήλιος) και μετά από τη νότα «ΦΑ» (Πλανητική Ζώνη), εισέρχεται σε αυτόν τον κόσμο και διεισδύει στο εσωτερικό μας.
Οι γονείς μας δημιούργησαν το κατάλληλο σώμα για να δεχτεί αυτή την Ουσία που έρχεται από τα Άστρα…
Δουλεύοντας εντατικά πάνω στον εαυτό μας και θυσιαζόμενοι για τους συνανθρώπους μας, θα επιστρέψουμε νικητές στη βαθιά αγκαλιά της Ουρανίας…
Εμείς ζούμε στον κόσμο αυτό για κάποιο λόγο, για κάτι, για κάποια ειδική αιτία…
Προφανώς, σε εμάς υπάρχουν πολλά που πρέπει να δούμε, να μελετήσουμε και να καταλάβουμε, αν πραγματικά ποθούμε να γνωρίσουμε κάτι πάνω στον εαυτό μας, πάνω στην ατομική μας ζωή…
Είναι τραγική η ύπαρξη εκείνου που πεθαίνει χωρίς να γνωρίζει τον λόγο της ζωής του…
Καθένας μας οφείλει να ανακαλύψει μόνος του το νόημα της ιδιαίτερής ζωής του, αυτό που τον κρατά αιχμάλωτο στη φυλακή του πόνου…
Εμφανώς, υπάρχει μέσα στον καθένα μας κάτι που μας πικραίνει τη ζωή και ενάντια στο οποίο πρέπει σταθερά να μαχόμαστε…
Δεν είναι απαραίτητο να συνεχίζουμε μέσα στη δυστυχία, είναι αμετάθετο να ελαττώσουμε σε κοσμική σκόνη αυτό που μας κάνει τόσο αδύναμους και δυστυχισμένους.
Δεν χρησιμεύει σε τίποτα να υπερηφανευόμαστε για τίτλους, τιμές, διπλώματα, χρήματα, μάταιο υποκειμενικό ορθολογισμό, πασίγνωστες αρετές κλπ. κλπ. κλπ.
Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι η υποκρισία και οι ανόητες ματαιότητες της εσφαλμένης προσωπικότητας, μας κάνουν ανθρώπους αδέξιους, αποτελματωμένους, οπισθοδρομικούς, αντιδραστικούς, ανίκανους να βλέπουμε το καινούριο…
Ο θάνατος έχει πολλές σημασίες τόσο θετικές όσο και αρνητικές. Ας δούμε εκείνη τη μεγαλόπρεπη παρατήρηση του Μεγάλου Καβίρ Ιησού Χριστού: «Οι νεκροί ας θάψουν τους νεκρούς τους». Πολλοί άνθρωποι, αν και ζουν, είναι εκ των πραγμάτων νεκροί για οποιαδήποτε εργασία πάνω στον εαυτό τους και συνεπώς για οποιοδήποτε εσωτερικό μετασχηματισμό.
Είναι άτομα εγκλωβισμένα μέσα στα δόγματα και τις πεποιθήσεις τους, άνθρωποι απολιθωμένοι στις αναμνήσεις πολλών χθες, πρόσωπα γεμάτα από προγονικές προκαταλήψεις, πρόσωπα σκλαβωμένα σε αυτό που θα πουν, φοβερά χλιαρά, αδιάφορα, μερικές φορές «δοκησίσοφα», πεπεισμένοι ότι βρίσκονται στην αλήθεια γιατί έτσι τους το είπαν κλπ. κλπ. κλπ.
Δεν θέλουν να καταλάβουν οι άνθρωποι αυτοί
ότι αυτός ο κόσμος είναι ένα «Ψυχολογικό Γυμνάσιο» διαμέσου του οποίου θα ήταν δυνατό να εξαλείψουμε αυτή τη μυστική ασχήμια που όλοι φέρουμε μέσα μας…
Αν αυτοί οι φτωχοί άνθρωποι κατανοούσαν την τόσο θλιβερή κατάσταση στην οποία βρίσκονται θα έτρεμαν από φρίκη…
Όμως τέτοια άτομα σκέφτονται για τον εαυτό τους το καλύτερο, καυχώνται για τις αρετές τους, αισθάνονται τον εαυτό τους τέλειο, καλόκαρδο, εξυπηρετικό, ευγενικό, ελεήμονα, έξυπνο, συνεπή στα καθήκοντά του κλπ.
Η πρακτική ζωή σαν σχολείο είναι εξαιρετική, όμως το να την πάρει κανείς σαν αυτοσκοπό, είναι καθαρά παράλογο.
Όποιοι παίρνουν την ζωή σαν αυτοσκοπό έτσι όπως βιώνεται καθημερινά, δεν έχουν κατανοήσει την ανάγκη να δουλεύουν πάνω στον εαυτό τους προκειμένου να πετύχουν ένα «Ριζικό Μετασχηματισμό».
Δυστυχώς οι άνθρωποι ζουν μηχανικά, ποτέ δεν έχουν ακούσει να μιλάνε για την Εσωτερική Δουλειά…
Να αλλάζουμε είναι αναγκαίο, όμως οι άνθρωποι δεν ξέρουν πώς να αλλάξουν, υποφέρουν πολύ και ούτε που ξέρουν γιατί υποφέρουν…
Το να έχουμε χρήματα δεν είναι το παν. Η ζωή πολλών πλουσίων, συνήθως, είναι αληθινά τραγική…
Επαναστατική Ψυχολογία, κεφάλαιο V
Σαμαέλ Αούν Βεόρ
